วันศุกร์ที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2555

ความรู้สึกของคนถูกทิ้ง

เหมือนหัวใจ..สิ้นไร้ชีพจร
การเคลื่อนไหวเริ่มอ่อน...รอนๆจะขาด
หรือฉันใช้หัวใจ..ไปในทางที่ผิดพลาด
หรือใจฉันเองที่ขลาด...ไม่เด็ดขาดพอ

เหมือนจังหวะหัวใจ...ไร้รู้สึก
ใจเริ่มสึกกร่อน...ร้อนรนปนฝ่อ
ตกลงจะทิ้ง...หรือว่าเรื่องจริง...สิ่งที่ไม่พอ
คือรักเติมต่อ...ไม่ของอนง้อ..ไม่ขอภักดี

เหมือนชีวิต...ผิดพลั้ง...รั้งจะก้าว
น้ำตาพร่างพราว...ราวจะล้นปรี่
ความรู้สึกของคน..ที่ไม่สน..ไม่ใยดี
ใจนึงอยากจะหนี...แต่ก็มี...ที่จะรอ?

ฉันหมดสิทธิ...อิสระภาพ...เพิ่งทราบนะ
ว่าชีวิตอิสระ...จะไม่มี...ที่วอนขอ
เป็นสิทธิของเธอ..หรืออย่างไร...ในรักที่ก่อ
ฉันนี้ที่เฝ้ารอ...ขอความเจ็บปวด...หรืออย่างไร

อย่าทำเหมือนใจ...ฉันไม่รู้สึก
ทำเหมือนไม่นึก...ว่าลึก...ฉันมีอ่อนไหว
ถ้าหากจะคิด..อีกสักนิด...ฉันก็มีหัวใจ
รักได้เจ็บได้...ง่ายดายกว่าที่จะทน

หากจะทิ้ง...เดินจากไป...ในทิศตรงข้าม
ฉันก็จะไม่ปราม...ห้ามเธอไว้...ให้สับสน
เดินจากฉันไป...ในเมื่อใจ...เธอไม่อาจทน
ฉันเองใช่เก่ง..ที่ไม่สน...แค่มืดมนไปทั้งใจ

ระหว่างทาง...ระยะห่าง...ทางสายนี้
ถนนสายหัวใจที่ดีๆ...มีมานานแค่ไหน
ทำไมฉันไม่เคยพบ...เคยประสบ..พบอย่างใคร
ฉันมีค่าบ้างมั๊ย...ในความห่วงใย...ที่ให้มา

หรือเป็นเพียง..เสียงมายา...ว่าให้เชื่อ
คำหวานเคลือยาเบื่อ...น่าเชื่อหนักหนา
ตอนนี้ที่พลั้ง...จึงไม่อาจยั้งเวลา
ทำได้แค่ปล่อยน้ำตา..ให้นองใบหน้า...โดยไม่เอ่ยวาจาใดๆ

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม