ตะเกียงหัวใจ

แสงตะวันพลันลาลับ
ความมืดเริ่มขยับมาแทนที่
แสงสุดท้ายใกล้ดับลงไปทุกที
ย่างเข้าสู่ราตรีอันยาวนาน

แสงสุดท้ายที่ปลายฟ้า
ก่อนกระพริบตาขอเถอะนะอย่าด่วนข้ามผ่าน
ทรมานรู้ไหมในห้วงรัตติกาล
ความมืดกับวันวานยังหลอนใจ

โมงยามแห่งความเหงา
มุมเดิมมุมเก่า..ความเศร้าไม่เคยจากไปไหน
กอดตัวเองนานเท่านาน..รอคอยค่ำคืนผ่านพ้นไป
แสงเดือนดาวสุดฟ้าไกล..ดั่งทะเลที่มองไปไม่เห็นทาง

จะให้ทนอยู่ได้อย่างไร
เมื่อตะเกียงของหัวใจ..ที่เคยให้แสงสว่าง
ดับวูบลง..คงเหลือเพียงแค่ควันจางจาง
สัมผัสสุดท้ายเบาบาง..ก่อนทุกอย่างสลายไป

รอบกายว่างเปล่าเหลือเกิน
ทุกข์ทนกับสิ่งที่ต้องเผชิญเกินรับไหว
ท่ามกลางความมืดหม่น..ดั่งหัวใจหล่นหายไป
ก่อนดับแสงใด..ขอหนึ่งลมหายใจยังได้เห็นตะวัน

ตะเกียงหัวใจ