วันพุธที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2557

ฉันเหงาเกินไปหรือเปล่า

 มีเสียงพร่ำบ่นจากใครคนหนึ่ง
ต่อว่า...ฉันนั้นคิดถึงเขาแค่เวลาเหงา
เปล่าเลย...ไม่ใช่..ฉันเองยังคิดถึงวันของเรา
ยังจดจำวันเก่าๆนั้นได้ดี

คำว่าคิดถึง...คำนั้นยังก้องหู
ยังอยากให้เธออยู่..และพูดคำนี้
อยากได้ยิน..คำว่าคิดถึงจากคนดี
แต่...วันนี้...เธอหายไป

ฉันเหงาเกินไปหรือเปล่า
ที่ยังนึกถึงเรื่องราว...เรื่องเก่าจนหวั่นไหว
เพียงแค่คิดถึงเขา..ก็เจ็บปวดหัวใจ
ไม่รู้จะทำยัง...จะหายเหงาสักที
ฉันเหงาเกินไปหรือเปล่า

แค่ส่วนเกิน

 ทำได้ดีที่สุดแค่เฝ้ามอง
อยากจับจองเป็นเจ้าของ...แต่ทำไม่ได้
เต็มที่...ก็แค่ฉาบฉวย..แล้วผ่านไป
ไม่ได้เข้าไปอยู่ในใจ..แค่ชายตา

มีค่า..ตอนที่เขา..ขาดคู่
รู้ทั้งรู้..ยังไม่เจียม..กลับโหยหา
ตอนนี้คนของเขาย้อนกลับมา
แล้วก็ตอกย้ำกับคำว่าส่วนเกิน

เจ็บไม่จำ..ยอมให้เขาย่ำตรงที่เก่า
หัวใจเน่าเน่า...ต้องทนกับความห่างเหิน
คำ คำนี้..ใช่ไหม..."แค่ส่วนเกิน"
ถูกเขาเมิน...แล้วเหยียบซ้ำ...ช้ำจนตาย


วันศุกร์ที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2557

เปลี่ยนไปเพราะ...

เธอมอง...ฉันร้าย...จนเหลือ
เธอเบื่อ...เยื่อใย...ห่วงหวง
เธอหมาย...มีสาว...เฝ้าควง
เธอลวง...รักฉัน...ปันใจ

ฉันร้าย...จนเหลือ...เชื้อสุม
ฉันรุ่ม...จนร้อน...ย้อนให้
ฉันยั่ว...ฉันยวน...ชวนไฟ
ฉันใฝ่...ทางร่าน...เพราะเธอ

เมื่อหยุด...ฉันหยุด...หลุดร่าน

เมื่อผลาญ...ฉันพาล...เสนอ
เมื่อรัก...ฉันภักดิ์...พร้อมเปรอ
เมื่อเผลอ...ฉันผุด...หยุดดี

เปลี่ยนไป...เพราะใจ...เธอแปร
เปลี่ยนแด...แผ่สาว...โน่นนี่
เปลี่ยนฝัน...ฉันดับ...นับปี
เปลี่ยนไม่...เหลือมี...ให้คง

เลือกคนไหนใจก็เจ็บ

จะให้...ฉันเลือก...คนไหน
เลือกใคร...ไม่ได้...เลยหนา
เลือกเธอ...ก็ร้าว...อุรา
เลือกเขา...ร้าวกว่า...อาลัย

ตัวเธอ...ฉันก็...ผูกพัน
จะหัน...เหหัก...ผลักไส
ตัดบัว...มิเหลือ...เยื่อใย
ฉันทำ...มิได้...ดั่งคำ

ตัวเขา...ฉันก็...มีใจ
เยื่อใย...ไฟรัก...ถลำ
ดอกรัก...เบ่งบาน...กร้านดำ
ด้วยกล้ำ...กลืนทุกข์...รุกทรวง

อึดอัด...แทบตาย...แล้วหนอ
คนรอ...คำตอบ...ล้วนห่วง
เลือกใคร...ก็เจ็บ...ทั้งปวง
ตัดบ่วง...ห่วงรัก...อย่างไร

ยอมรับ...กับคำำ...หม่นหมอง
ด้วยรัก...ทั้งสอง...หมองไหม้
ต้องกลาย...เป็นหญิง...สองใจ
เพราะสุด...เลือกใคร...ใจเกรง




วันอังคารที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2557

ดินคือดินไม่ใช่ดาว

ฉันคือดิน...คือดิน...ไม่ใช่ดาว
จะให้สุก...สกาว...ทำไม่ได้
เธอจะหวัง...ให้ฉัน...ลอยขึ้นไป
เคียงคู่เธอ...อย่างไร...ฉันมันดิน

ดินก็ต้อง...ต่ำต้อย...และน้อยค่า
จะให้สูง...เลิศฟ้า...แล้วล่ะถิ่น
คงไม่ได้...หรอกหนา...เรื่องโบยบิน
ฉันคือดิน...คือดิน...ไม่ใช่ดาว

ดินคือดินไม่ใช่ดาว

ฉันคงทำไม่ได้อย่างที่เธอต้องการ
จะให้ดินที่หยาบกร้านไปเป็นดาวที่สุกใส
ที่เธอรักฉันไม่ใช่ต้องการหัวใจรึไง
กลับต้องการให้ฉันเป็นใครที่เหมาะกัน

ขอโทษนะ ฉันคงรักเธอไม่ได้
ถ้าต้องการให้ฉันเป็นใครที่ไม่ใช่ตัวฉัน
ฉันมันเป็นได้แค่นี้ก็คงจะหมดความสำคัญ
ดินที่รกชัน ไม่มีหรอกฝัน ที่จะไปเป็นดาว

ดินคือดินไม่ใช่ดาว

ดินคือดิน...คือดิน...ที่ต่ำต้อย
ใครไหนกัน...จะคอย...เอาใจใส่
แค่ให้คน...เค้าเหยียบ...อยู่ร่ำไป
พอไม่ให้...จมน้ำ...ค่าของดิน

ดินคือดิน...ที่ไม่...ใช่ดารา
มีคุณค่า...น้อยนิด...จวบจนสิ้น
อย่ารักเลย...เพราะไม่...อาจโบยบิน
จะถูกหมิ่น...เมินชัง...อย่ารักเลย

ดินคือดินไม่ใช่ดาว

ถึงแม้เธอเป็นดินหรือหินทราย

มันก็มีความหมายสำหรับฉัน

เพียงแค่เราสองคนเข้าใจกัน

จะคงมันในคุณค่าของรักเรา


ดินคือดินไม่ใช่ดาว

คำว่า...เจ็บ...เก็บไว้คนเดียว

ขอเป็นตัวแทนของความผิดหวัง
ขอเก็บรักที่พังไว้เพียงแค่ฉัน
ขอเพียงแค่เธอพบรักใหม่กับใครคนนั้น
ฉันขออยู่กับคืนและวันที่เคยเป็นของเรา



คำว่า...เจ็บ...ฉันขอเป็นคนเก็บไว้
ให้ความฝันที่เคยใฝ่พ่ายไปกับวันนั้น
รักเพียงแค่เธอ...คนเดียว...ตราบนานเท่านาน
สุขใจที่ได้เห็นเธอที่รักของฉันพบรักครั้งใหม่


คำว่าเจ็บ...หัวใจฉันทนได้
อยู่กับน้ำตาที่รินไหลจนชาชิน
ยอมแม้หัวใจดวงนี้ต้องแดดิ้น
ขอเพียงแค่ได้ยินว่าเธอที่รักนั้นสุขใจ


ฉันยอมเป็นฝ่ายเดินจากไป
ยอมให้หัวใจดวงนี้ต้องเหว่ว้า
สองมือตัวเองที่ปาดรอยน้ำตา
ยอมเพื่อคนที่รัก...พบคนที่มีค่าและจริงใจ

คำว่า...เจ็บ...เก็บไว้คนเดียว

รักเรา...เท่ากับศูนย์

รักของเรา...สุดท้ายก็คง...เท่ากับศูนย์
ไม่อาจที่จะเพิ่มพูน...บวกลบคูณหาร...อะไรได้
เมื่อต่างคนต่างเลือก...ที่จะเป็นฝ่ายไป
ความรู้สึกใด-ใด...คงไม่หลงเหลือไว้...ให้อีกฝ่ายได้จดจำ

นิยามรัก...ของเธอ
แค่เรื่องเพ้อเจ้อ....เรื่องขำ-ขำ
นิยามรักของฉัน....ที่เคยสว่าง...ก็กลับมืดดำ
ด้วยการกระทำของเธอ...คนไม่แคร์

รักเรา...เท่ากับศูนย์

รู้สึกเพียง...

หนึ่งคนรัก หนึ่งคนไม่รู้
หนึ่งคนเฝ้าดู หนึ่งคนไม่เห็น
หนึ่งคนห่วงใย หนึ่งคนไม่เคยเป็น
หนึ่งคนลืมยากเย็น หนึ่งคนไม่เคยจำ

รู้สึกเพียง...

เธอคง...



เธอคงมองไม่เคยเห็น..
ความรักที่ไม่โดดเด่น และไม่มีค่า
ฉันวิ่งไล่ตามเธอตลอดมา
ส่วนเธอก็เดินนำหน้า... และไม่หันมามอง


ฉันรู้ดีว่าเธอน่ะ.. สง่างาม
ไม่ว่าใครก็ตาม ต่างจับจ้อง
ฉันเป็นดังผ้าขี้ริ้ว ที่หวังโอบกอดทอง
ยิ่งคิดพินิจมอง... ยิ่งอ่อนใจ


เธอคงไม่ต้่องการความรักของฉัน
แม้แต่ในความฝัน เธอก็คงจะไม่ยอมให้
แต่อย่างน้อยก็ขอบคุณนะ... ที่ยังไม่หนีกันไป
เป็นแค่เพื่อนแบบนี้ต่อไปก็ได้.........
.........แม้ฉันเจ็บแทบตาย ..แต่จะ..พยายาม



 เธอคง...

สักวา ว่าด้วยความรัก


สักวา มีรัก เหมือนมีทุกข์ 
แรกพบสุข พูดคุย ยิ้มร่าเหลือ
ป้อนคำหวาน เพ้อพก ใจจุนเจือ
รักเหลือเฟือ เทคแคร์ คิดถึงกัน
~~~~*
พอนานวัน เริ่มห่าง ได้แต่ฝัน
กันและกัน ไปไหน ชักสงสัย
คงจะหมด โปรโมชั่น ห่างกันไป
และหมดใจ บอกเลิก จบกันเอย
~~~*



สักวา ผู้ชาย นั้นหน้าหม้อ
ดีแต่ป้อ ชักใย พูดคำหวาน
บอกว่ารัก นู่นนั้น ไม่เจือจาง
โอ้ยแม่นาง ฝันเถอะ ว่าพูดจริง
~~~~~~~~~~* 
อันผู้ชาย ปากนั้นว่า ตาขยิบ
นับได้สิบ เก็บแสปร์ ไม่จบสิ้น
ไม่เคยอิ่ม มักมาก เป็นอาจิน
อย่าเพิ่งอิน คำชาย เผื่อใจเอย



สักวา ว่าด้วยความรัก

แค่เพื่อน...แสนดี

ฉันมันเป็นเช่นเพื่อนผู้แสนดี
คนคนนี้ที่เฝ้ายอมพร้อมทำให้
หากเธอขอก็จะทำทุกสิ่งไป
ยากแค่ไหนให้ได้..ไม่โกรธเลย

แต่จริงแท้ฉันแค่คนเพียงคนหนึ่ง
มีคุณค่าแค่เพียงครึ่ง..เธอเมินเฉย
ฉันก็เพื่อนเขาก็เพื่อนเหมือนกันเลย
แต่เธอคงไม่เคยรู้...ความในใจ

เพื่อนของเธอเพื่อนของฉันมันแตกต่าง
ความไกลห่างยิ่งกว้างไกลมากเท่าไหร่
ยิ่งรับรู้ยิ่งเจ็บปวดจะขาดใจ
พอได้ไหมไม่ต้องการ...เป็นเพื่อนเธอ

แค่เพื่อน...แสนดี

บทความที่ได้รับความนิยม