วันพุธที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2555

รักเจ็บๆ แต่ยอม

ยังรักเขาคนนั้นเสมอ..ใจ
ยังลืมเขาไม่ได้จนวันนี้
รู้ทั้งรู้...ไม่มีวันเป็นไปได้กับเธอคนดี
แต่ยังรัก..พี่..ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไป

วันเดือนเลือนไปนานนับปี
แต่ก็ยังลืมรักครั้งนี้ไม่ได้
เอาเถอะ เจ็บก็ยอม แต่ขอเก็บรักนี้ไว้ตลอดไป
ทำไงได้ ก็รักพี่...ไปทั้งหมดหัวใจที่มี

วันอังคารที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2555

จบแล้วเจ็บไหม

จบแล้วเจ็บไหม....ที่สุด
ความรวดร้าวผุด ดังไฟผลาญ
ทุกลมหายใจเข้า-ออก คือทรมาน
ใจสุดซมซาน....ปานว่าจะตาย

ถ้ารักแล้วไม่เหมือนเดิม
สิ่งที่เคยเติมมาขาดหาย
แล้วจะรักต่อไป
.....เพื่อ!!!!อะไร
จบไปดีกว่าไหม.....ทำใจไม่ได้จริงๆ

เจ็บเหลือเกิน แต่ขอจบ
ต่อจากนี้แม้ต้องพบกับควาเหงา
ก็ต้องอยู่ให้ได้ นะ ตัวเรา
ไม่มีเขา....
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
จบแล้วเจ็บไหม

วันจันทร์ที่ 29 ตุลาคม พ.ศ. 2555

การเป็นสอง

เมื่อความรัก ควรมี เพียงสองคน 
ต้องจำทน เมื่อเป็นคน มาทีหลัง 
น้ำใต้ศอก หวานเพียงน้อย ไม่จีรัง 
หลายคนยัง ทนหลั่ง น้ำตายอม

ยอมเพราะรัก รักจึงยอม ใจพร้อมเจ็บ 
คำหยามเหน็บ ต้องฝืนเก็บ  น้ำตาตรอม
ทั้งหลวงน้อย ราวี ไม่รอมชอม
กิเลสหลอม ก่อกำเนิด เกิดไฟมาร 

ทั้งที่ใจ กรีดร้อง จวนเจียนบ้า 
แต่ใบหน้า แสร้งสุข ทุกวันผ่าน 
รักจอมปลอม อยู่อย่าง ทรมาน 
ไฟเผาผลาญ ใจตน ทุรนทุราย 

รู้ว่าไฟ ใจกลับ อยากลองเล่น 
ถึงต้องเป็น คนบาป หรือสิ่งไหน
ปืนต้นงิ้ว ลงกะทะ ไม่สนใจ
ขอเพียงได้ คนของเธอ มาครอบครอง

หากใครคิด ข้างต้น ที่กล่าวไว้ 
มีสิ่งใด พึงควรได้ เมื่อเป็นสอง 
ความเจ็บช้ำ คำหมิ่น คุณเป็นรอง 
เสียงร่ำร้อง ของคุณ ใครได้ยิน 

หากถอนตัว ถอนใจ ไม่ทำผิด 
เชื่อชีวิต ย่อมดีได้ ไร้คนหมิ่น 
สุขจริงแท้ ไม่แย่ง ใครเขากิน
ใจจงยิน-ดีกับ ทางชอบธรรม

วันอาทิตย์ที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2555

เสียงหัวใจวันไร้เธอ

เ สี ย ง กร ะ ซิ บ แ ผ่ ว แ ผ่ ว

ที่ดังแว่วแว่วเธอได้ยินไหม

เมื่อวันนั้นมาถึงวันที่ยกเลิกการเป็นส่วนหนึ่งของหัวใจ

วันที่สองเราหวั่นไหว แล้วเลือกจากไปดีกว่าเสียน้ำตา

เ สี ย ง หั ว ใ จ ฉั น ร้ อ ง ทั ก

มันทั้งทรมาณยิ่งนักทั้งอ่อนล้า

แผ่วเสียงสุดท้าย. .ยามเมื่อลมหนาวกรีดกายเข้าผ่านมา

เสียงหัวใจที่โรยรา. .รู้ไว้นะว่าทรมา. .เมื่อไม่มีเธอ

เสียงหัวใจวันไร้เธอ

วันเสาร์ที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2555

เรื่องเล่าจากเงาพระจันทร์

คนแห่งรัตติกาล...
นั่งฟังนิทาน จากฟากฟ้า
ความรักครั้งหนึ่งของจัทรา
ที่พระเจ้าไม่เคยเมตตา...คำอ้อนวอน


เงาพระจันทร์สีหม่น
คือความทุกข์ทน ทีสื่อสะท้อน
ปวดร้าว ทรมาน ยากบั่นทอน
ผ่านกี่หนาวกี่ร้อน..... ยังเฝ้าคอย


เพียงเพื่อได้เคียงคู่ตะวัน
แม้รู้ว่าสิ่งนั้น ยากคว้าสอย
จันทราผู้มืดมิด ทำได้เพียงรอคอย
ทั้งที่..ไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย .... ไ ม่ มี


เรื่องเล่าจากเงาพระจันทร์
ทำให้อดคิดไม่ได้เหมือนกัน... ว่าตอนนี้...
คนแห่งรัตติกาล.. ที่เธอไม่เคยใยดี
ก็ยังงี่เง่าเฝ้ารอเธออยู่แบบนี้.......โ ง่ เ ห ลื อ เ กิ น

เรื่องเล่าจากเงาพระจันทร์

วันศุกร์ที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555

บันทึกสีเทาจากหยดน้ำตา

หากเธอยังคงเหงา
สายลมแผ่วเบายังรบเร้าทุกเช้าค่ำ
ตัวหนังสือตัวเก่า ยังบอกเล่าทุกการกระทำ
ภาพใต้ฟากฟ้าสีดำ ขอบคุณทุกความทรงจำที่ผ่านมา

ฉันก็ยังอยู่ที่เก่า
บอกกล่าวแผ่วเบาด้วยความห่วงหา
ขอบคุณทุกความเป็นเธอที่กล่าวมา
ทำให้ดอกไม้ไร้ค่า หายโรยล้าเมื่อพบเจอ

วันพฤหัสบดีที่ 25 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ที่เก่าของสองเรา ...กับเรื่องเล่าของสองคน

ฉันเดินหนีจากที่เก่า...
ทิ้งภาพระหว่างสองเรา ไว้เบื้องหลัง
อดีตเป็นเพียง..ความพ่ายพัง
อนาคต..ความหวัง ยังคงมี


เรื่องเล่าของสองคน..
ไม่มีเหตุผล ให้เก็บไว้แบบนี้
ความทรงจำ.. ไ ม่ เ ห ลื อ ชิ้ น ดี
เมื่อถูกเธอย่ำยี และจากไป


คนเหงาที่อยู่ถูกทอดทิ้ง
ความจริง...ยังยู่ที่เดิมไม่จากไปไหน
ทำได้แค่หลอกตัวเอง ว่า ฉั น ไ ม่ เ ป็ น ไ ร
ทั้งที่ความจริงแล้วหัวใจ...........
..........ไม่เคยลืมไป ว่า " แ ส น รั ก เ ธ อ "


วันพุธที่ 24 ตุลาคม พ.ศ. 2555

นกน้อย : ฟ้าเทา : และเงาฝัน


ทอดเส้นผ่านนานเนิ่นเกินกู่กลับ
นกน้อยผินบินลับพยับฟ้า
แม้เส้นรอบขอบโลกโศกเหลือตรา
ก็ยังอ้าพาปีกหลีกเร้นไป

เจ้ามุ่งมั่นฟันฝ่าขอบฟ้ากว้าง
สองปีกกางพลางหยัดไม่พลัดได้
ยิ้มทะนงองอาจวาดปีกไกล
ด้วยหัวใจใฝ่ถึงวันหนึ่งนั้น!

ขณะเหยียดเฉียดพลาดโอกาสมาก
เจ้าก็อยากฝากยิ้มร้อยพิมพ์ฝัน
ไว้ที่พื้นคืนล่วงของดวงจันทร์
ด้วยหมายมั่นวันนี้ที่เฝ้าคอย

ตาประกายฉายระยับประดับแสง
ก่อนอ่อนแรงแห่งฝันแล้วพลันถอย
ไขว่คว้าถึงซึ่งฝันอันเล็กน้อย
ก่อนจะพลอยคล้อยหลับไปกับกาล...

เจ้านกเอ๋ย
ขอบใจที่เจ้าเผยเคยถักสาน
เป็นนักสู้โลกธรรมอันชำนาญ
ประจักษ์ตาตระการในวารนี้

ผู้เป็นแรงแห่งฝันบรรดาลล้น
ให้ผู้คนพ้นไกลได้สักขี
เจ้าเป็นผู้สู้สานฝันชีวี
หลายคนที่หรี่ฝันพลันจุดเติม
นกน้อย : ฟ้าเทา : และเงาฝัน

วันอังคารที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2555

บางสิ่ง....ที่หายไป

บางสิ่งที่หายไป
ท้องฟ้ามีเมฆขาวพราระยับ
น้ำค้างจับยอดข้าวคราวหน้าฝน
ดอกไม้แย้มกลีบงามยามได้ยล
ดูสุขล้นเบิกบานในบ้านเรา

แต่บางสิ่งค้างอยู่ในความรู้สึก
ให้คอยนึกหวั่นไหวใจหมองเศร้า
ภาพทรงจำยังคงตามเป็นเงา
บางสิ่งคอยดึงเร้าให้เศร้าใจ

เรื่องราวที่พ้นผ่านนานหนักหนา
คิดถึง...ขึ้นมา น้ำตาไหล
บ้านแสนสุขมีบางสิ่ง...ที่หายไป
เธอผู้เป็นดวงใจไม่กลับมา

คิดถึงกันบ้างไหมดวงใจเอ๋ย
หรือไม่เคยอาลัยไม่ห่วงหา
ภาพวันเก่ายังย้ำเตือนตลอดมา
เธอคนเดิม...ไปลับตาไม่มาแล้ว

วันจันทร์ที่ 22 ตุลาคม พ.ศ. 2555

กลอนรัก...

หากจะกล่าวถึงความรักประจักษ์จิต 
หวนมาคิดถึงความหลังยังฝังใจ
ดั่งสายน้ำไหลมาไม่ย้อนไป
เหตุไฉนมันไม่หวนมาสุดตรอมตรม

กาลผ่านไปใจบอบช้ำระกำจิต
กลับมาคิดถึงวันวานที่ขื่นขม
ดวงฤทัยที่เคยช้ำระบม
แผลที่ล้มจางหายไปเป็นดังเดิม

วันอาทิตย์ที่ 21 ตุลาคม พ.ศ. 2555

บางอารมณ์

บางอารมณ์    พูดลอยลอย กับสายฝน
น้ำตาหล่น ตกใน จนหวั่นไหว
บางอารมณ์    พูดลอยลอย ว่าคอยใคร
ฝนนะใย แกล้งย้ำ กระหน่ำมา

บางอารมณ์    พูดลอยลอย น้อยใจนัก
ไร้ลมทัก ร้อนร้าว คราวอ่อนล้า
บางอารมณ์    พูดลอยลอย เหมือนคอยท่า
ฟ้ากลับแสร้ง แล้งซ้ำ กระหน่ำใจ

วันเสาร์ที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2555

ทั้งหมดของหัวใจให้เธอ

ฉันไม่มีเงินทอง
ไม่มีสิ่งของใดมอบให้
ไม่อ่อนโยนเหมือนใคร
ไม่มีอะไร ไ ม่ มี เ ล ย


ขอบคุณ..ที่เธอรักฉัน
สำหรับทุกวัน ที่ไม่เมินเฉย
ขอบคุณ..ที่อยู่ด้วยกันเหมือนเคย
รักเธอที่สุดเลย.. ทุกเวลา


ไม่อาจหาอะไรตอบแทน
แด่คืนวันที่แสนล้ำค่า
ฉัน...เป็นแค่คนธรรมดา
ที่ทำได้เพียงสัญญา......
.......ว่าจะรักเธอ ห ม ด หั ว ใ จ

บทความที่ได้รับความนิยม