ฟากฟ้า...ทะเลกั้น

โ ค้ ง ฟ้ า ย า ว สุ ด ส า ย ต า
ความคิดถึงครองผืนนภา .. โอบไว้
ยามเธอเหงา .. ขึ้นมาเมื่อไร
แหงนมองไปจะได้ชื่นใจ .. ทุกเวลา

ฟ า ก ฟ้ า ท ะ เ ล ข ว า ง กั้ น
มิอาจเปลี่ยนใจฉัน .. แม้ยามเหว่ว้า
ยันยืนมั่นใจ "คือเธอคนเดียว" .. เรื่อยมา
เพื่อสักวันรักจะข้ามเวลา .. มาพบเจอ

ฟากฟ้า...ทะเลกั้น

ความสุขอยู่ที่ใด

ฉันเฝ้าถาม ความสุข อยู่ที่ไหน
เนื้อเพลงใคร่ ครวญคิด จิตสงสัย
สุขหรือทุกข์ ล้วนก่อ เกิดที่ใจ
บอกตัวไว้ ไม่ทุกข์ ก็สุขพอ

เกิดเป็นคน ย่อมมี วันแพ้พ่าย
คงมิได้ สมปอง ทุกสิ่งอย่าง
ขอเพียงใจ ไม่ท้อ ต่อเส้นทาง
แสงสว่าง สดใส ไม่ไกลเกิน

ในอุโมงค์ มืดมัว น่ากลัวนัก
ใจเราชัก หวั่นเกรง ไม่กล้าหาญ
แต่หากยอม ย่อมติด อยู่ชั่วกาล
เพียงก้าวผ่าน อาจเจอแสง ปลายอุโมงค์

ดั่งชีวิต มีขึ้น ย่อมมีลง
ความทุกข์ส่ง ให้พบสุข ก็มากหลาย 
นี่แหละหนอ คือบทเรียน สอนใจกาย
หากยังหาย ใจอยู่ ต้องสู้ไป
 

ความสุขอยู่ที่ใด,,

อยากเป็นคนที่เธอเรียก..แฟน

อยากเป็นคนที่ถูกเธอเรียกว่าแฟน
แต่ช่างช้ำสุดแสนเพราะไม่ใช่
เพราะยังมีคนนั้นที่เธอมอบใจ
มอบทั้งรักทั้งห่วงใยกันและกัน

อยากเป็นคนคนนั้นคอยดูแล
แต่จริงแท้ก็คือเป็นเขานั้น
ที่ยังรักห่วงใยกันและกัน
ไม่ใช่ฉันคนนี้ที่เดียวดาย

อยากเป็นคนที่เธอเรียก..แฟน

 

ประชดได้อีก

ขอร้อง..อย่ามารื้อฟื้น

อยากให้เธอตื่นขึ้นมาจากความฝัน

เธอจะยื้อฉันไว้..เพื่ออะไรกัน

ในเมื่อใจของเธอนั้น..ไม่ได้มีฉันเพียงคนเดียว

ประชดได้อีก

กลอนเศร้า-เศร้า ของกวีเหงาคนหนึ่ง

คืนนี้ไร้แสงของจันทรา
ที่จะสาดแสงมาทางฉัน
ปล่อยให้คนเหงา..เศร้าใจพลัน
ร้อยเรียงความเหงาที่มีนั้น..กลั่นมาจากใจ

ฝากไปเป็นกวี..ของคนเศร้า
จากใจเหงาให้อ่านกันนะรู้ใหม
ที่บางครั้งฉันอาจหัวเราะมากมาย
แต่ใครจะรู้บ้างข้างใน...ร้าวรานใจสิ้นดี

กลอนเศร้า-เศร้า ของกวีเหงาคนหนึ่ง

เสียใจ...แต่ไม่แคร์

เมื่อความรัก จบลง ตรงลาจาก
เธอเลือกอยาก จะอยู่คู่ ดูแลเขา
ส่วนตัวฉัน เธอให้ลืม เรื่องของเรา
อย่าไปเอา วันวาน มาจดจำ

มันบาดลึก กรีดเฉือน ใจพังยับ
เธอลืมลับ วันคืน ที่ข้ามผ่าน
เมื่อหมดสิ้น ใยเยื่อ จะให้ทาน
ไปสำราญ ที่ใด แล้วแต่เธอ

ไปไม่กลับ หลับไม่ฝัน ฉันขอจบ
เชิญเธอคบ กันได้ อย่างหวานชื่น
เอาไปแล้ว ขอบอกไว้ ไม่รับคืน
คงทนฝืน ใช้ของเหลือ ไม่ได้จริง-จริง

ขอบอกไว้ เสียใจ แต่ไม่แคร์
เธอก็แค่ คนใจง่าย เพียงคนหนึ่ง
ยกให้เลย ฟรีฟรี ไม่ฉุดดึง
พร้อมรำพึง เอามันไป ขอให้โชคดี

เสียใจ...แต่ไม่แคร์

คนหลังยังห่วง

จากดวงใจของผู้ชายคนนี้
ที่เคยรัก...และหวังดี...ครั้งก่อนนั้น
ครั้งอดีตแม้เคยรักและผูกพัน
วั น นี้ นั้ น ไ ม่ ต่ า ง กั น ค ว า ม ห่ ว ง ไ ย

แต่อาจเปลี่ยนสถานะจากคนรัก
เป็นแค่คนรู้จักอย่าหวั่นไหว
ถึงสิ้นรักก็ไม่สิ้นสายไย
ฉั น ยั ง ค อ ย ห่ ว ง ไ ย เ ส ม อ ม า
เห็นเธอสุขฉันก็สุขไปด้วย
จะขอเอาใจช่วยด้วยความห่วงหา
ถึงจะบอกเธอได้แค่สายตา
แต่อยากให้รู้ว่า..ยังมีสายตาบ้าๆที่ห่วงไย

คนหลังยังห่วง

สุสานหัวใจ

ขอพักผ่อน...สักพัก
เหนื่อยกับความรัก ที่เกินคว้า
เอนกายลงกับพื้น หลับตา
ละทิ้งความเหว่ว้า และเหงาใจ

...สุสานความรัก...
ที่หัวใจพิงพัก...เธอไว้
ไม่เคยฝังเธอได้สักที...นะใจ
ไม่รู้เพราะอะไร...ทำไมยังจดจำ

สุสานหัวใจ...

คนที่ไม่รู้จัก

ค น ที่ ไ ม่ รู้ จั ก
เราไม่เคยเอ่ยทักกันด้วยซ้ำ
แต่เราขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกันประจำ
ยังเห็นเธอเดินขำ. .ขณะพูดจา

ค น ที่ ไ ม่ รู้ จั ก
เราอาจเห็นกันไม่ถนัดนักใต้ผืนฟ้า
แต่โฟกัสระหว่างสองดวงตา
ก็จับภาพทุกเวลาที่มีเธอ

ค น ที่ ไ ม่ รู้ จั ก
อยากบอกเธอยิ่งนักว่าฉันพร่ำเพ้อ
ตั้งแต่วันนั้นที่สองเราได้พบเจอ
ทำไมต้องคิดถึงเธอ. .ไม่เข้าใจ

ค น ที่ ไ ม่ รู้ จั ก
จากที่เคยแน่นหนักตอนนี้ฉันหวั่นไหว
อยากเจอเธอทุกวันแอบเก็บฝันอยู่ในหัวใจ
ไม่รู้จะลืมเธออย่างไร.  ."คนในหัวใจที่ไม่รู้จักกัน"

คนที่ไม่รู้จัก

 

คำโกหก

คำโกหก จากปาก ใช่หัวใจ
เป็นอะไร ที่ยาก จะเอ่ยกล่าว
ทำให้ใจ คนนี้ ต้องปวดร้าว
เป็นละคร เรื่องยาว เล่าอีกนาน

ทนโกหก โป้ปด เพราะหวังดี
อยากให้เธอ ได้มี รักแสนหวาน
ไม่อยากให้ เธอต้อง ทรมาน
อยู่กับคน ไม่เอาถ่าน ไม่ดีพอ

คำโกหก

น้ำตาเทียนไข

ต่ำต้อยน้อยค่าแค่น้ำตาเทียนไข
ที่มีแค่แสงไฟเพียงน้อยนิด
เดียวดายในคืนที่ว่างเปล่ามืดสนิด
น้ำตาของเทียนคงสิ้นเมื่อหมดแสงไฟ

แสงไฟหลอมละลายเทียนไขเป็นน้ำตา
อ่อนล้าจะหมดแรงเมื่อต้องสายลมสะท้านไหว
น้ำตาของคนคนหนึ่งหยดสุดท้ายต้องรอถึงเมื่อไหร่
จะหมดเหมือนน้ำตาเทียนไขหรือไม่เมื่อไฟดับลง

น้ำตาเทียนไข

"ตายทั้งเป็น"

กี่คืนวัน ผันไป หวังใจลืม

สุดจะฝืน ฝืนยืนสู้ แทบไม่ไหว

สิ้นสวาท บาดลึก ถึงข้างใน

แ ท บ จ ะ ท น  ไ ม่ ไ ห ว  ใ น ใ จ ต น

กี่วันคืน หรือใจ จะลืมได้

อีกเมื่อไร ใจเรา จะหลุดพ้น

จากความเศร้า เฝ้าบาดลึก สุดจะทน

อ ยู่ อ ย่ า ง ค น  ห ม่ น ห ม อ ง  ไ ร้ วิ ญ ญ า ณ

"ตายทั้งเป็น"

ร้างลา

...อย่าบอกลา ว่าเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเก่า
อย่าบอกว่า รักเขา มากกว่าฉัน
อย่ามาขอ ให้เห็นใจ อภัยกัน
เมื่อหมดวัน เวลา มาร้างเลือน

...ฉันคือฉัน อย่าเอา เขามาเปรียบ
จะแทนเทียบ อย่างไร มันไม่เหมือน
เธอมาใกล้ เชยชิด แล้วบิดเบือน
แม้แต่เพื่อน ก็ไม่ให้ เธอได้เป็น
 

ร้างลา

คน...ไร้สิทธิ์

คิดถึงเขาทั้งที่ใจไม่มีสิทธิ์
อาจจะผิดกฎรักเรื่องศักดิ์ศรี
เเต่กฎเเห่งหัวใจคงไมมี
ความหวานที่เเสนเศร้าจึงเข้าครอง

อยากจะลืมเลือนเขาเมื่อเราจาก
เเต่รักมากรักซึ้งใจจึงหมอง
พิรุณพรายปรายโปรยโรยละออง
เเล้วหลั่งนองเเทนค่าน้ำตา...เรา!

เจ็บเเละปวดเเค่ไหนดวงใจเอ๋ย
เฝ้าเยาะเย้ยใจตนเสียจนสา
เจ็บเเล้วที่ยึดมั่นคำสัญญา
เจ็บซึ่งค่าเเห่งรักประจักษ์ใจ

คิดถึงเขาทั้งที่ใจไม่มีสิทธิ์
รักสถิตย์คู่นิยามความหวั่นไหว
รู้ทั้งรู้นับวันห่างกันไกล
ยังห่วงใยอยู่ทุกคราเเอบอาวรณ์
 

คน...ไร้สิทธิ์

เหตุผล ของการจากลา

เธอมีเหตุผลอะไร
บอกหน่อยได้ไหม ก่อนที่จะไปจากฉัน
เหตุผลของการจากลา คืออะไรกัน
หรือเป็นเพราะเขาคนนั้น ทำให้เธอเปลี่ยนไป..

เธอคงไม่เคยรับรู้
ว่าที่ฉันทนอยู่ มันทรมานแค่ไหน
เพราะตอนนี้ฉัน ก็แค่คนนอกหัวใจ
รับรู้กับสิ่งที่เธอมอบให้ ..
..แต่ไม่เข้าใจ เหตุผลของการจากลา...

เหตุผล ของการจากลา

กลอนนี้ แทนคำขอโทษ

คำกล่าวโทษที่เธอให้มา
ประจักษ์ค่าในหัวใจ แต่ไกลนัก
เพราะวันนี้  ฉันคนนี้ที่เธอรู้จัก
ผ่านความอ่อนแอมาหนัก  กับรักที่ผ่านมา

ขอโทษอีกครั้ง
ความรู้สึกที่พอเหลือยัง ให้แวะผ่านมาถามหา
เคยว่างเปล่า เดียวดาย จนชินชา
ถึงกลับมา ก็ตอบไม่ได้ว่าเพื่ออะไร

ฉันมีแค่ปัจจุบัน
เรื่องราวในอดีตนั้น ช่างรางเลือนจำไม่ได้
ถึงเธอกลับมาทุกอย่างจะค่าคงเดิมได้ไง
จะมาเติมหัวใจที่ขาดหายไป  ไม่ได้หรอกเธอ

กลอนนี้ แทนคำขอโทษ

ฐานะ..ที่มาเกี่ยวข้อง

ไม่ได้อยู่...ในฐานะ...คนรู้ใจ
สิทธิ์เสียงใด...จะยื้อ...จะคอยห้าม
เมื่อสี่ห้อง...หัวใจ...เธอนิยาม
ให้ฉันหาม...ฐานะ...แค่คนไกล

ผู้เกี่ยวข้อง...ตำแหน่ง...แห่งฐานะ
พร้อมสละ...หากเธอ...เปิดใจให้
แต่ยิ่งรอ...ยิ่งรู้...อยู่แก่ใจ
ว่ามีใคร...ครองแล้ว...จึงแคล้วลา

มาแอบรัก...แอบมอง...อยู่ห่าง-ห่าง
จนกว่าทาง...แห่งรัก...ที่โหยหา
จะเขยื้อน...เคลื่อนแคบ...แนบอุรา
แม้ไม่เคย...หันมา...ก็จักรอ

ฐานะ..ที่มาเกี่ยวข้อง

คิดไปเอง

อยากจะบอก ว่ารัก แต่ไม่กล้า
สุด ท้าย ต้อง  น้ำตา  หลั่ง ริน ไหล
มัวแต่หวั่น กลัวเกรง จะเสียใจ
สุ ด ท้ า ย แ ล้ ว  เ ป็ น ไ ง  น อ ง น้ำ ต า

สมน้ำหน้า ตัวเรา มัวบ้านัก
สุด ท้าย ต้อง  อกหัก  ยาก รักษา
เห็นเคยเล่น เคยยอก ครั้งก่อนมา
คิ ด เ พี ย ง ว่ า  แ ค่ นั้ น  ค ง จ ะ พ อ

เห็นเคยปลอบ เคยยิ้ม ประโลมจิต
เคย ทำ ผิด เคยโกรธ เคย งอน ง้อ
เคยปรับทุกข์ เคยหา และเคยรอ
เ ค ย ว อ น ข อ  ห ล า ย สิ่ ง  กั น แ ล ะ กั น

ฉันมัวคิด ไปเอง คิดว่าใช่
สุด ท้าย แล้ว  มันไกล  กับ ความ ฝัน
ถึงตอนนี้ จึงรู้ สายสัมพันธ์
อ ะ ไ ร กั น นี้ ฉั น คิ ด ไ ป เ อ ง

คิดไปเอง

 

ไม่มีอะไรจะให้

ไม่มีอะไรจะให้...
มีแต่น้ำตาที่รินไหลเปรอะหน้า
จากคนรักกลับกลายเป็นคนจากลา
เป็นเพียงเวลาภาพเก่าของเธอ

ไม่มีอะไรจะให้...
อยากบอกไว้เธออยู่ในใจเสมอ
ไม่ว่ากี่คนที่ฉันพบเจอ
แต่ในใจก็ยังเพ้อถึงเธอผู้เดียว

ไม่มีอะไรจะให้