เฮยอิง

รับรู้ถึงความรู้สึก

ที่แอบแนบสายลมลึกลึกในทุกสิ่ง

จากปลายฝากฝั่งฟ้า. .ที่แสงสุริยามาประวิง

กับสายลมที่ไม่หยุดนิ่งและรุ้งงาม

ตอบคำถามทุกความห่างหาย

เฮยอิง ยังอยู่ใกล้รุ้งสายเมื่อไถ่ถาม

ในเศษเสี้ยวหนึ่งที่หวานซึ้งของโมงยาม

ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม. . .เราคิดถึงกัน

ฉันยังเป็นดอกไม้ที่ปลายฟ้า

อาจเลือนลางจางตาแต่ว่าไม่ใช่ฝัน

เป็นสิ่งมีชีวิตเล็กเล็ก. .เหมือนเด็กนั่งมองพระจันทร์

และเป็นคนที่มีคืนวันไว้คิดถึงกันตลอดกาล

เฮยอิง